Dit lijf wordt een lijk. Je kent ze wel, van die mensen bij wie het beschreven proces al plaatsgevonden heeft. Ik moet zeggen, ik ken er nog geen van heel dichtbij, maar dat komt vast nog. M'n ouders kennen er wat dat betreft meer. Vaak mensen waar je nog wel es van gedachten mee zou willen wisselen, es iets mee zou willen ondernemen. Het voelt eerder alsof er een 'gat' achterblijft dan een dood lijf. Een definitief einde aan samen-dingen-doen. Te weinig, en pas vaak dan realiseer je je hoe speciaal momenten-delen überhaupt is. Het gaat niet om dit lijf. En het gaat niet eens om dit moment. Het gaat om ons-dit.
Jep, stof zijt gij en tot stof zult ge wederkeren. Maar daartussen, he? Ik ben oom geworden van twee nichtjes. Kleine mensjes die een "Tikkie, jij bent hem" van god (of hoe je dat wilt zeggen) mee gekregen hebben. Heel tere mensjes waar je nog niks geen toekomst voor kunt verzinnen, maar die er ondertussen overduidelijk zijn. En de komende tijd waarschijnlijk steeds duidelijker :). Zouden ze bovenstaande shirts in baby-maten hebben? - 't Zou een leuk kraamkado zijn.
Ok, dan toch ongeschikt als kraamkado en ongepast om aan te trekken naar begrafenissen. Waarom maakt er dan iemand t-shirts met zo'n stoer statement over vergankelijkheid? Dat is een makkelijke vraag: Sex. Je maakt zo natuurlijk wel indruk op van die leuke yoga meisjes. Dus ondanks de kritiek op het shirtje, als je nog happy single bent: gewoon kopen.
Via boing boing
Ik kwam vanochtend het spel Passage weer tegen: wat mij betreft een mooiere manier om even met leven-en-dood bezig te zijn. En het duurt niet langer dan 5 minuutjes, dus doe maar even.
